این شبها

از درد نوشتن لذتی دارد بس شیرین

به دور از هیاهوی این مردمان

 احساسم

این تنها  قدیس زمین

تارو پود شب هایم میشود

 وبا همه ی عظمت نهفته در خود

  سر بر شانه های من میگذارد

و این تهمت بودنم را

چه زیبا پس میزند.....

 میان این تاریکی ها محو شدهام

آن قدر تاریک

که شب با همه ی تاریک اش به زانو درامده است....